In Nederlands en Belgisch Limburg zijn vele schutterijen en schuttersgilden actief. Deze schuttersgilden dateren uit de 12e eeuw en zijn uit broederschappen ontstaan die als taak hadden de lokale orde en veiligheid te bewaken.
Dit gebeurde eerst met kruisbogen en later met vuurwapens. In de late 19e en 20e eeuw begonnen schutterijen zich te verenigen in schuttersbonden. De schutterijen verwerden in die tijd tot een gezelligheidsvereniging. Het was ook toen dat kerken de schutters aan zich gingen binden; deze binding is niet meer uit het schutterijwezen verdwenen.
Limburg kent 9 bonden waarvan 2 in Belgisch Limburg met meer dan 160 schutterijen. De oudste bond dateert uit 1896 de jongste uit 1948. De bonden organiseerden naast vendelzwaai- en exercitiewedstrijden ook schietwedstrijden. Geschoten werd op een raamwerk van blokjes van 1,5*1,5*1,5 cm waarbij gebruik werd gemaakt van loden kogels.
In de 20e eeuw werd het schieten meer en meer als belastend ervaren. Enerzijds was er het aspect van onveiligheid; rondvliegende kogels in een ruim gebied. Maar meer nog werd de bodemverontreiniging door lood als onacceptabel gevonden.
Om de aspecten van onveiligheid en bodemverontreiniging in te perken is in de periode 2004-2010 door gemeenten en provincies middels subsidiëring het gebruik van kogelvangers gestimuleerd. Van rijkswege is in 2010 bij de wijziging van het Activiteitenbesluit Milieubeheer het gebruik van kogelvangers verplicht gesteld.
Door de introductie van kogelvangers rond 2004 ontstond de problematiek van geluidoverlast als gevolg van de kogelinslag. Rond 2008 waren verbeterde (geluid gereduceerde) kogelvangers en afzonderlijke geluidkappen ontwikkeld. Op deze mogelijkheden zijn destijds de subsidieregelingen aangevuld.
Inmiddels is het milieubesef zo ver gevorderd dat, zeker voor het aspect zware metalen, ook aandacht is voor de milieucompartimenten water en waterbodem. Bij het vissen wordt veelal van lood gebruik gemaakt als verzwaringsmiddel. Het gebruik (en dan met name het verlies) van lood staat ruimschoots ter discussie en zou in principe in 2020 uitgebannen moeten zijn. Trek je de parallel tussen vissen en schieten dan zal voor het realiseren van de reductiedoelstelling bij vissen gekozen kunnen worden tussen een mix van instrumenten uit de categorieën “zoet en zuur”. Meer concreet zal met subsidies, pilot projecten en communicatieve uitingen meer aandacht daarvoor moeten komen en uiteindelijk zullen afspraken (wellicht noodzakelijkerwijs) in landelijke regels moeten worden vastgelegd.
Water- en waterbodemkwaliteit zijn essentiële onderwerpen in een beleidsplan als het waterbeheerplan voor een waterschap. Bij het komen tot het nieuwe Waterbeheerplan 2016-2021 van het nog te vormen Waterschap Limburg is door het bedrijf Modified Materials (de broers Lobee) ingesproken. Gepleit werd voor het loodvrij maken van vissen vanwege de zware metalen problematiek in oppervlaktewater. Door de voorzitters, de algemene en dagelijkse besturen van de waterschappen in Limburg is toen medewerking toegezegd aan een pilot om loodvrij vissen te bevorderen in een van de Limburgse beken.
De VBC (Visserij Beheer Commissie) Roerdal was desgevraagd meteen enthousiast om aan de pilot deel te nemen. De pilot is vanuit het waterschap in overleg met VBC Roerdal en Modified Materials verder uitgewerkt. De insteek van de pilot is vissers op de Roer van loodvrij verzwaring materialen te voorzien en deze reeds in 2017 te gaan toepassen. Uit een enquête door VBC Roerdal onder hun leden is gebleken dat er een ruime belangstelling is voor de pilot. Enkele zaken die visbenodigdheden verkopen aan vissers in het Midden-Limburgse hebben hun medewerking ook toegezegd.
Inmiddels is de pilot zo ver dat er daadwerkelijk met loodvrije verzwaringsmiddelen in 2017 gevist gaat worden op de Roer!